Urodził się w Wigilię w 1798 koło Nowogródka, najprawdopodobniej w Zaosiu. Jego matka - Barbara z Majewskich - była córką ekonoma. Ojciec zaś - Mikołaj Mickiewicz - pochodził z drobnej szlachty i zarabiał jako adwokat. W maju 1812 roku osierocił czterech nieletnich synów, pozostawiając żonie w spadku liczne długi. Młody Adam wraz z starszym bratem Franciszkiem pobierał wtedy nauki w powiatowej szkole dominikanów w Nowogródku.
Jesienią 1815 roku rozpoczął studia w Wilnie. Zdobył tam wielu wiernych i oddanych przyjaciół, z którymi potem, w 1817 r., założył Towarzystwo Filomatów. W 1819 kończy naukę na Uniwersytecie Wileńskim i - by odpracować stypendium - rozpoczyna tam pracę jako nauczyciel literatury, historii i prawa.
Rok 1820 był jednym z najważniejszym momentów w życiu Mickiewicza i początek jego twórczości. w Tuchanowiczach poznał Marię Wereszczakównę - piękną, energiczną, oczytaną - i zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. To właśnie jej zadedykował swoje pierwsze utwory: Romantyczność, Świteź, To lubię i Lilije, które dwa lata później wydał w pierwszym tomiku Poezji, W tym samym roku napisał także Odę do młodości.
Tymczasem Maryla wychodzi za mąż za Wawrzyńca Puttkamera, łamiąc Adamowi serce. Pogrążony w smutku, przelewa ogrom swojego cierpienia na papier. Powstaje w ten sposób w 1823 drugi tomik Poezji, w której skład wchodzi II i VI cz. Dziadów i powieść Grażyna.
W październiku tego też roku zostaje aresztowany wraz z innymi kolegami filomatami. W następnym roku zostaje wypuszczony i skazany na przymusowe osiedlenie się w Rosji.
Tu zaczął się dla poety okres rosyjski w życiu i twórczości poety. Pobyt w Petersburgu, Moskwie, Odessie i na Krymie zaowocował Sonetami oraz powieścią historyczną Konrad Wallenrod. Otoczony podziwem i sławą Mickiewicz błyszczał w towarzystwie oraz miał wielkie powodzenie u kobiet.
Jesienią 1826 nawiązuje bliskie stosunki z literaturą i poetami w Moskwie (m.in. z Puszkinem), a jego wiersze pojawiają się w gazetach. odwiedził go nawet car i osobiście dał mu 'swobodę ruchu'. Mickiewicz postanawia to wykorzystać i po wielu staraniach i trudach udaje mu się zdobyć pozwolenie na opuszczenie kraju. Udał się w dwuletnią podróż po Europie. Był w Berlinie, Pradze i Karlsbadzie, by przez Szwajcarię dostać się do Włoch.
Wiadomość o wybuchu powstania listopadowego zastała go w Rzymie. Mickiewicz chciał wrócić do kraju, jednak jego powrót przedłużył się tak, że w Wielkopolsce poeta znalazł się dopiero w sierpniu 1831 roku, kiedy powstanie już dogorywało. Ostatecznie został w Dreźnie na trzy miesiące, gdzie napisał m.in. Redutę Ordona, Śmierć Pułkownika i Nocleg, a w przypływie nagłego natchnienia w ciągu zaledwie kilku dni powstaje Dziadów cz.III .
W lipcu następnego roku Adam wyjeżdża do Paryża, gdzie spędzi resztę swojego życia. We Francji bardzo zaangażował się w publicystykę; pisał dużo - bardzo dużo - pracując jednocześnie nad Panem Tadeuszem, Księgami narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego oraz przekładem Byronowskiego Giaura. W 1834 zawarł nagłe i przypadkowe małżeństwo z Celiną Szymańską, która urodziła mu sześcioro dzieci. W tym samym czasie wydał jedno ze swoich najpopularniejszych dzieł: Pan Tadeusz czyli Ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812, w dwunastu księgach wierszem.
W 1839 Uniwersytet w Lozannie powołał go na wykładowcę literatury rzymskiej. Poeta przyjął propozycję i wyjechał do Szwajcarii. Tam właśnie powstało jego ostatnie zachowane dzieło - Liryki lozańskie. Wielokrotnie później próbował coś jeszcze napisać, ale niezadowolony z wyników palił notatki.
Jego żona zaczęła chorować psychicznie, toteż Adam musiał po roku wrócić do Paryża. W 1841 odwiedza go Andrzej Towiański, zaraził poetę swoimi ideami o potrzebie autentycznego naśladowania Chrystusa i 'uzdrowił' chwilowo Celinę. Oczarowany Mickiewicz porzucił swoje dotychczasowe obowiązki, by głosić Towiańską 'dobrą nowinę'.
Kiedy w 1848 wybuchła Wiosna Ludów, poeta postanowił wyjechać do Włoch, by stworzyć polski legion, szybko jednak wraca do Francji po nowe fundusze. Został wtedy współzałożycielem i redaktorem naczelnym Trybun Ludu i napisał w nich setki artykułów.
W końcu podjął się kolejnej próby; po śmierci jego żony w 1855, zostawił nieletnie dzieci i wyruszył do Konstantynopola. Zmarł nagle w listopadzie podczas epidemii cholery. Ciało Mickiewicza zostało przewiezione do Paryża i pochowane na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency, a w roku 1890 przeniesione na Wawel.
Rok 1820 był jednym z najważniejszym momentów w życiu Mickiewicza i początek jego twórczości. w Tuchanowiczach poznał Marię Wereszczakównę - piękną, energiczną, oczytaną - i zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. To właśnie jej zadedykował swoje pierwsze utwory: Romantyczność, Świteź, To lubię i Lilije, które dwa lata później wydał w pierwszym tomiku Poezji, W tym samym roku napisał także Odę do młodości.
Tymczasem Maryla wychodzi za mąż za Wawrzyńca Puttkamera, łamiąc Adamowi serce. Pogrążony w smutku, przelewa ogrom swojego cierpienia na papier. Powstaje w ten sposób w 1823 drugi tomik Poezji, w której skład wchodzi II i VI cz. Dziadów i powieść Grażyna.
W październiku tego też roku zostaje aresztowany wraz z innymi kolegami filomatami. W następnym roku zostaje wypuszczony i skazany na przymusowe osiedlenie się w Rosji.
Tu zaczął się dla poety okres rosyjski w życiu i twórczości poety. Pobyt w Petersburgu, Moskwie, Odessie i na Krymie zaowocował Sonetami oraz powieścią historyczną Konrad Wallenrod. Otoczony podziwem i sławą Mickiewicz błyszczał w towarzystwie oraz miał wielkie powodzenie u kobiet.
Wiadomość o wybuchu powstania listopadowego zastała go w Rzymie. Mickiewicz chciał wrócić do kraju, jednak jego powrót przedłużył się tak, że w Wielkopolsce poeta znalazł się dopiero w sierpniu 1831 roku, kiedy powstanie już dogorywało. Ostatecznie został w Dreźnie na trzy miesiące, gdzie napisał m.in. Redutę Ordona, Śmierć Pułkownika i Nocleg, a w przypływie nagłego natchnienia w ciągu zaledwie kilku dni powstaje Dziadów cz.III .
W lipcu następnego roku Adam wyjeżdża do Paryża, gdzie spędzi resztę swojego życia. We Francji bardzo zaangażował się w publicystykę; pisał dużo - bardzo dużo - pracując jednocześnie nad Panem Tadeuszem, Księgami narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego oraz przekładem Byronowskiego Giaura. W 1834 zawarł nagłe i przypadkowe małżeństwo z Celiną Szymańską, która urodziła mu sześcioro dzieci. W tym samym czasie wydał jedno ze swoich najpopularniejszych dzieł: Pan Tadeusz czyli Ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812, w dwunastu księgach wierszem.
W 1839 Uniwersytet w Lozannie powołał go na wykładowcę literatury rzymskiej. Poeta przyjął propozycję i wyjechał do Szwajcarii. Tam właśnie powstało jego ostatnie zachowane dzieło - Liryki lozańskie. Wielokrotnie później próbował coś jeszcze napisać, ale niezadowolony z wyników palił notatki.
Jego żona zaczęła chorować psychicznie, toteż Adam musiał po roku wrócić do Paryża. W 1841 odwiedza go Andrzej Towiański, zaraził poetę swoimi ideami o potrzebie autentycznego naśladowania Chrystusa i 'uzdrowił' chwilowo Celinę. Oczarowany Mickiewicz porzucił swoje dotychczasowe obowiązki, by głosić Towiańską 'dobrą nowinę'.
Kiedy w 1848 wybuchła Wiosna Ludów, poeta postanowił wyjechać do Włoch, by stworzyć polski legion, szybko jednak wraca do Francji po nowe fundusze. Został wtedy współzałożycielem i redaktorem naczelnym Trybun Ludu i napisał w nich setki artykułów.
W końcu podjął się kolejnej próby; po śmierci jego żony w 1855, zostawił nieletnie dzieci i wyruszył do Konstantynopola. Zmarł nagle w listopadzie podczas epidemii cholery. Ciało Mickiewicza zostało przewiezione do Paryża i pochowane na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency, a w roku 1890 przeniesione na Wawel.
Najważniejsze utwory
Oda do młodości (1820)
Dziady (1820-1832)
Ballady i romanse (1822)
Grażyna. Powieść litewska (1823)
Sonety odeskie i Sonety krymskie (1826)
Konrad Wallenrod (1828)
Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego (1832)
Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie (1832-1834)
Liryki lozańskie (1839-1840)
AK.
.......................................................................................................................
Źródła:"Adam Mickiewicz" Maria Dernałowicz;"Ilustrowany Leksykon Pisarzy i Poetów Polskich" Monika Spławska-Murmyło; www.wikipedia.org.pl.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz